Van blog naar boek

Ontwikkeling is, naast Bewustzijn, voor mij een van de meest fascinerende aspecten van het leven. Zonder ontwikkeling zouden wij - en het universum - er niet zijn, we hadden ons niet kunnen aanpassen aan de constant veranderende omstandigheden. Meestal staan we er niet bij stil omdat veel omstandigheden redelijk stabiel lijken, maar alles is aan verandering onderhevig. Maar niet alle verandering is ontwikkeling in de zin van groei en verbetering.

Het probleem ontstaat op het moment dat we ons niet meer realiseren dat onze fantasieën een virtuele mogelijkheid is en ze letterlijk en causaal gaan nemen. We menen dan dat denken eraan alleen voldoende is om het te manifesteren, tot bestaan te brengen. We dichten ons dan een almacht toe die stamt uit onze kindertijd, waarin onze verwondering en verbeelding (maar ook onze onmacht) op hun hoogtepunt waren.

Een perspectief is gezien vanuit haar psychologische inhoud een min of meer samenhangend idee, of beter, een geloof over de werkelijkheid. Dit geloof is echter geen bewust gekozen, overwogen visie, maar ontstaat redelijk ongemerkt door de tijd heen. Dit geldt zeker voor onze kindertijd waarin we volgestopt worden met de perspectieven van anderen.

De crux zit erin dat we onze aandacht meestal helemaal niet bewust richten, maar dat ze als een neurotische aap rusteloos in de rondte slingert, van object tot object. Onze ongetemde geest volgt impulsief alles wat langs komt. Met als gevolg dat we ons vaak verliezen in gedachten, gevoelens en emoties.