Een - dat ben jij, vers geboren, Een en Al, Alles in Een.
Een om te manifesteren - hoewel een autonoom proces - de wisselwerking tussen jou en de omgeving - vraagt het opgroeien een steeds bewustere wijze van manifesteren, keuzes maken, aanpassen en differentiëren. Onvermijdelijk en, afhankelijk van je talenten en de zich aandienende omstandigheden, meestal vrij weerbarstig. En die noodzakelijkheid blijft tot aan je overlijden of Verlichting, afhankelijk van welke vorm het eerste komt (eerste is letterlijk, tweede figuurlijk, en kan volgens de authentieke spirituele tradities goed samengaan, vermits je voorbereid bent op dat moment).
Een om naar te zoeken - terwijl het volwassen worden een autonoom proces is, wat sommigen beter afgaat dan anderen, raken we aan het einde van de adolescentie meestal in de ban van de zich opdringende existentiële vragen 'Wie ben ik?' en 'Wat doe ik hier'?' Dit dient zich in onze ervaring regelmatig aan als een identiteitscrisis, maar het is een normale overgangsfase van kind naar volwassene. De ontwikkelingsvraag is hier om je zelf bewust op te zoeken en eerlijk onder ogen te zien (gerichte aandacht en zelfreflectie) - Dit is wat ik (nu) ben, Dit is wat ik (nu) kan en Dit is wat ik nu wil. Wat het dan ook is ga ervoor!
Een om mee te versmelten - als we enigszins zijn bijgekomen na al die jaren van ontwikkelen tot volwassenheid, begint de drang die in de pubertijd al de kop opstak, nu in volle kracht aandacht te vragen. We voelen ons incompleet en behoeven aanvulling. We willen samenzijn met de liefde van ons leven, onze zielsverwant, onze wederhelft, kortom, we willen een partner in leven en werk, in voor- en tegenspoed, en zo mogelijk ons ook voortplanten. Het doel is helder, maar al gauw merken we dat een richting niet voldoende is, de uitvoering vraagt heel wat meer. Hoe belangrijk en wezenlijk die ander ook is in ons leven, eigenlijk gaat het om de Ander.
Het diepe verlangen ons te vereenzelvigen met de ander, over te geven aan de ander, op te gaan in de ander zijn op z'n hoogst slechts een tijdelijke bevrediging van ons verlangen. Probleem is dat de ander - en alle andere manifestaties in onze wereld, veranderlijk is. Ze zijn niet blijvend (net als wijzelf trouwens). De Ander daarentegen is de onveranderlijkheid waar we onlosmakelijk deel van waren, zijn en altijd zullen blijven (wat het dan ook is). Het verlangen dient als herinnering om onze essentie niet te verloochenen, maar die ook in dit leven, in deze vorm, te verwezenlijken. Via de ander naar de Ander.
Een om op te mediteren - als je de vraag Wie of wat ben ik? serieus onderzoekt dan dient zich vroeg of laat het inzicht aan dat je geest eerst moet kalmeren om zijn eigen natuur te kunnen herkennen. Tulku Urgyen Rinpoche, een Tibetaanse Dzogchen meester maakt de essentie hiervan zo duidelijk:
samsara is je geest naar buiten gericht, verloren in zijn eigen projecties
nirvāna is je geest naar binnen gericht, zijn eigen natuur herkennend
Meditatie is traditioneel de beoefening van Kalm Verblijven (Shamatha) om de geest tot rust te brengen, en daarnaast de beoefening van Helder Inzicht (Vipashyana) om de leegte van de geest te doorzien.
Leegte is hier dat alle fenomenen of verschijnselen die je zintuiglijk waarneemt, dus ook anderen, niet vanuit zichzelf bestaan. Dat betekent dat ze zich altijd voordoen in de interactie tussen subject (de waarnemer) en object (dat wat waargenomen wordt). Ze zijn er wel, maar hebben geen inherent bestaan - ze bestaan niet op of vanuit zichzelf.
Ze bestaan slechts in een perspectief, hier het jouwe. Interessante overeenkomst met de kwantumfysica, waarin gesteld wordt dat het waargenomene er alleen is op dat moment in die gestalte omdat er een waarnemer is. Het 'object' om hier op te mediteren ben jij zelf, ofwel de natuur van je geest.
Een om voorbij te gaan - is reïficatie. Mediteren is heel lang een werkwoord, een activiteit met een specifiek doel - het verkrijgen van kalmte, helderheid, inzicht, bevrijding, ontwaking. Terwijl dit ons perspectief verruimt en onze reactiviteit vermindert, is er nog steeds 'iemand' die mediteert, die zich identificeert met een pad en een doel wil verwezenlijken.
Om dit te overstijgen richten latere meditaties zich steeds meer op het doorsnijden van de illusie dat wij zelf wel een inherent bestaan zouden hebben. Te ontmantelen is hier reïficatie, onze reflex om van alle zintuiglijke waarneming op zichzelf staande dingen of objecten te maken, inclusief onze eigen geest. Hiedoor onstaat onmiddelijk een dualiteit (subject-object) die zich zeer overtuigend als enige werkelijkheid voordoet. We zien de relatieve dualistische werkelijkheid aan voor de non-duale absolute.
Een om te realiseren - is de natuur van je geest. We nemen ons leven waar 'met' de natuur van onze geest (oorspronkelijk gewaarzijn) - ze omvat en overstijgt alle zintuigen, inclusief onze 'neurotische' geest. Het realiseren van onze oorspronkelijke Natuur vraagt de onomkeerbare en alomvattende herkenning van onze meest basale aanwezigheid, Oorspronkelijk Gewaarzijn, keer op keer. De stabiele verwezenlijking van non-duale aanwezigheid.
Een Is - onze natuur, subtiel en tegelijkertijd zo alomtegenwoordig - we zijn slechts dat Ene Oorspronkelijke Gewaarzijn - dat we haar makkelijk een leven lang over het hoofd zien. Iedereen heeft haar weerspiegeling wel eens ervaren, spontaan en onverwacht, vaak als hoogtepunt van een visuele (schoonheid), lichamelijke (seksueel, sportief), auditieve (muziek), smaak (voedsel of drank) of geestelijke (meditatieve of religieuze) ervaring.
Een Is de staat waarin het verlangen, gestalte gegeven door beoefeningen (meditatie) en herhaalde herkenning door realisatie tot een staat van zijn is geworden. Ze is zichzelf definitief bewust geworden. Er is niets meer te doen, niets te bereiken of te vermijden, geen hoop en angst. Alles is Eén Smaak.
Een
Een om te manifesteren - hoewel een autonoom proces - de wisselwerking tussen jou en de omgeving - vraagt het opgroeien een steeds bewustere wijze van manifesteren, keuzes maken, aanpassen en differentiëren. Onvermijdelijk en, afhankelijk van je talenten en de zich aandienende omstandigheden, meestal vrij weerbarstig. En die noodzakelijkheid blijft tot aan je overlijden of Verlichting, afhankelijk van welke vorm het eerste komt (eerste is letterlijk, tweede figuurlijk, en kan volgens de authentieke spirituele tradities goed samengaan, vermits je voorbereid bent op dat moment).
Een om naar te zoeken - terwijl het volwassen worden een autonoom proces is, wat sommigen beter afgaat dan anderen, raken we aan het einde van de adolescentie meestal in de ban van de zich opdringende existentiële vragen 'Wie ben ik?' en 'Wat doe ik hier'?' Dit dient zich in onze ervaring regelmatig aan als een identiteitscrisis, maar het is een normale overgangsfase van kind naar volwassene. De ontwikkelingsvraag is hier om je zelf bewust op te zoeken en eerlijk onder ogen te zien (gerichte aandacht en zelfreflectie) - Dit is wat ik (nu) ben, Dit is wat ik (nu) kan en Dit is wat ik nu wil. Wat het dan ook is ga ervoor!
Een om mee te versmelten - als we enigszins zijn bijgekomen na al die jaren van ontwikkelen tot volwassenheid, begint de drang die in de pubertijd al de kop opstak, nu in volle kracht aandacht te vragen. We voelen ons incompleet en behoeven aanvulling. We willen samenzijn met de liefde van ons leven, onze zielsverwant, onze wederhelft, kortom, we willen een partner in leven en werk, in voor- en tegenspoed, en zo mogelijk ons ook voortplanten. Het doel is helder, maar al gauw merken we dat een richting niet voldoende is, de uitvoering vraagt heel wat meer. Hoe belangrijk en wezenlijk die ander ook is in ons leven, eigenlijk gaat het om de Ander.
Het diepe verlangen ons te vereenzelvigen met de ander, over te geven aan de ander, op te gaan in de ander zijn op z'n hoogst slechts een tijdelijke bevrediging van ons verlangen. Probleem is dat de ander - en alle andere manifestaties in onze wereld, veranderlijk is. Ze zijn niet blijvend (net als wijzelf trouwens). De Ander daarentegen is de onveranderlijkheid waar we onlosmakelijk deel van waren, zijn en altijd zullen blijven (wat het dan ook is). Het verlangen dient als herinnering om onze essentie niet te verloochenen, maar die ook in dit leven, in deze vorm, te verwezenlijken. Via de ander naar de Ander.
Een om op te mediteren - als je de vraag Wie of wat ben ik? serieus onderzoekt dan dient zich vroeg of laat het inzicht aan dat je geest eerst moet kalmeren om zijn eigen natuur te kunnen herkennen. Tulku Urgyen Rinpoche, een Tibetaanse Dzogchen meester maakt de essentie hiervan zo duidelijk:
samsara is je geest naar buiten gericht, verloren in zijn eigen projecties
nirvāna is je geest naar binnen gericht, zijn eigen natuur herkennend
Meditatie is traditioneel de beoefening van Kalm Verblijven (Shamatha) om de geest tot rust te brengen, en daarnaast de beoefening van Helder Inzicht (Vipashyana) om de leegte van de geest te doorzien.
Leegte is hier dat alle fenomenen of verschijnselen die je zintuiglijk waarneemt, dus ook anderen, niet vanuit zichzelf bestaan. Dat betekent dat ze zich altijd voordoen in de interactie tussen subject (de waarnemer) en object (dat wat waargenomen wordt). Ze zijn er wel, maar hebben geen inherent bestaan - ze bestaan niet op of vanuit zichzelf.
Ze bestaan slechts in een perspectief, hier het jouwe. Interessante overeenkomst met de kwantumfysica, waarin gesteld wordt dat het waargenomene er alleen is op dat moment in die gestalte omdat er een waarnemer is. Het 'object' om hier op te mediteren ben jij zelf, ofwel de natuur van je geest.
Een om voorbij te gaan - is reïficatie. Mediteren is heel lang een werkwoord, een activiteit met een specifiek doel - het verkrijgen van kalmte, helderheid, inzicht, bevrijding, ontwaking. Terwijl dit ons perspectief verruimt en onze reactiviteit vermindert, is er nog steeds 'iemand' die mediteert, die zich identificeert met een pad en een doel wil verwezenlijken.
Om dit te overstijgen richten latere meditaties zich steeds meer op het doorsnijden van de illusie dat wij zelf wel een inherent bestaan zouden hebben. Te ontmantelen is hier reïficatie, onze reflex om van alle zintuiglijke waarneming op zichzelf staande dingen of objecten te maken, inclusief onze eigen geest. Hiedoor onstaat onmiddelijk een dualiteit (subject-object) die zich zeer overtuigend als enige werkelijkheid voordoet. We zien de relatieve dualistische werkelijkheid aan voor de non-duale absolute.
Een om te realiseren - is de natuur van je geest. We nemen ons leven waar 'met' de natuur van onze geest (oorspronkelijk gewaarzijn) - ze omvat en overstijgt alle zintuigen, inclusief onze 'neurotische' geest. Het realiseren van onze oorspronkelijke Natuur vraagt de onomkeerbare en alomvattende herkenning van onze meest basale aanwezigheid, Oorspronkelijk Gewaarzijn, keer op keer. De stabiele verwezenlijking van non-duale aanwezigheid.
Een Is - onze natuur, subtiel en tegelijkertijd zo alomtegenwoordig - we zijn slechts dat Ene Oorspronkelijke Gewaarzijn - dat we haar makkelijk een leven lang over het hoofd zien. Iedereen heeft haar weerspiegeling wel eens ervaren, spontaan en onverwacht, vaak als hoogtepunt van een visuele (schoonheid), lichamelijke (seksueel, sportief), auditieve (muziek), smaak (voedsel of drank) of geestelijke (meditatieve of religieuze) ervaring.
Een Is de staat waarin het verlangen, gestalte gegeven door beoefeningen (meditatie) en herhaalde herkenning door realisatie tot een staat van zijn is geworden. Ze is zichzelf definitief bewust geworden. Er is niets meer te doen, niets te bereiken of te vermijden, geen hoop en angst. Alles is Eén Smaak.
Een
Categorie: