Blogs

Een perspectief is gezien vanuit haar psychologische inhoud een min of meer samenhangend idee, of beter, een geloof over de werkelijkheid. Dit geloof is echter geen bewust gekozen, overwogen visie, maar ontstaat redelijk ongemerkt door de tijd heen. Dit geldt zeker voor onze kindertijd waarin we volgestopt worden met de perspectieven van anderen.

De crux zit erin dat we onze aandacht meestal helemaal niet bewust richten, maar dat ze als een neurotische aap rusteloos in de rondte slingert, van object tot object. Onze ongetemde geest volgt impulsief alles wat langs komt. Met als gevolg dat we ons vaak verliezen in gedachten, gevoelens en emoties.

Presentatie van de 4 Fasen van Bewustzijn Ontwikkeling - inhoud, ontwikkelingsmogelijkheid en doel, obstakels en het mechanisme van Omvatten en Overstijgen. Introductie voor de Jaartraining Verlicht Je Leven en boek publicatie medio 2018.

Om uit de emotionele vicieuze cirkel te kunnen komen gebruiken we de dubbele ontkenning, bijv: ik hoef mij geen geen-zorgen te maken. We bevrijden ons hiermee van de druk om ons geen zorgen te maken, en zien dat het zorgen maken nu het niet niet-gewenst is als vanzelf in activiteit afneemt. De reden hiervoor is dat het onderliggende negatief zelfbeeld niet meer geactiveerd wordt (want ik hoef niets meer te bewijzen of te voorkomen) en er een ontspanning optreedt, ook geestelijk en emotioneel, waarmee de afkeer – het niet-willen - van het zorgen maken in kracht afneemt.

De meester in Zazen* Suzuki vertelt ons met deze wijsheidinstructie dat alert aanwezig zijn, pijn pijn laten doen, leidt tot het kunnen verdragen van pijn en ons bevrijd van lijden. Het verschil tussen pijn – een veel voorkomend fenomeen gedurende ons leven op lichamelijk, emotioneel en geestelijk vlak – en lijden is juist onze omgang ermee.

Het trainen van de geest onderscheidt zich van de andere niveaus van reflectie doordat het een gerichte inhoudelijke training van de geest is. Het doel is hetzelfde ― het bevrijden van onze geest uit haar automatische en impulsieve reactiviteit ― maar het hoe en wat verschilt van andere technieken.

De niveaus van reflectie of reflecteren zijn aspecten van zelfonderzoek die in elkaar overlopen tijdens het proces van zelfreflectie en onderzoek, afhankelijk uiteraard van onze kennis en vaardigheden. Omdat de niveaus verschillen in inhoud en techniek is het zinvol ze apart te onderzoeken. Kortom - zelfreflectie in de praktijk.

Als we mentale aandoeningen niet (tijdig) herkennen dan zullen ze doorgaan met hun ondermijnende werking. Reactiviteit is relatief makkelijk te herkennen (als je er op let!) omdat het altijd min of meer buiten proportie is in relatie met de aanleiding, bijvoorbeeld iets wat iemand zegt of doet. Je reflex om jezelf te beschermen tegen de vermeende herhaling van (oude) pijn van afwijzing of afkeuring maakt de reactie inadequaat en vaak te sterk. En, voor de ander, moeilijk te begrijpen.

Shamatha, of Kalm Verblijven, zoals de basismeditatie in het Boeddhisme genoemd wordt, is de beoefening van zijn met wat er dan ook is. Ongeacht welke gevoelens, emoties, beelden, lichaamssensaties en gedachten er ook voorbijkomen, je bemoeit je er niet mee, je bent je er slechts gewaar van. Hierdoor ontwikkel je je observator. Na verloop van tijd (met beoefening!) ben je in staat te zijn met wat er is, zonder iets te hoeven veranderen of anderszins te doen. Dat brengt een ervaring van innerlijke rust en ruimte.

De discussie over discriminatie en racisme wordt doorgaans vanuit de inhoud gevoerd. terwijl het proces (de wisselwerking tussen beide partijen) op de achtergrond blijft. In dit stuk een licht op twee kernbegrippen, superioriteit en privileges, en een praktisch voorstel om het gesprek op een hoger en ervaarbaar niveau te brengen.