Blog van Ramo de Boer

In mijn therapieopleidingen kwam vaak voorbij dat de meest belangrijke factor voor werkzaamheid van de therapeutische relatie de kwaliteit van die relatie is. Denk aan 'je gehoord, gezien en serieus genomen voelen' door je behandelaar. Dit is de basis zoals we die ook nodig hebben in andere relaties. Deze specifieke voorwaarde voor de therapeutische relatie maakt het mogelijk om interventies te maken die in een andere relatie makkelijk tot wrijving kunnen leiden.

We staan bijna constant in de 'doen' stand, of het nu gaat om onze relaties, carrieres of persoonlijke- en spirituele ontwikkeling. Rusten in Aandacht is meer dan tijdelijk even 'niets' doen, als dat al lukt, maar een houding die Rust en Ruimte als haar kenmerk heeft.

In een betekenisvol geheel zijn gedachten spontaan voorbijkomende fenomenen die we bewust waarnemen zonder ons er automatisch mee te identificeren, zonder ze te grijpen (hechten aan, of hoop) of kwijt te willen (afkeer van, of angst). Vanuit deze ruimte gaan we heel anders om met onze gedachten en de voorstellen voor actie of geen actie die ze doen. We worden vrijer in ons handelen en kunnen bewuster kiezen wat we wel en niet willen (doen).

In dit artikel geef ik mijn visie op mannelijkheid gestalte geven door de functie van ideaalbeelden rond mannelijkheid te verkennen en in kaart te brengen wat de consequenties zijn van die ideaalbeelden voor mannen in hun dagelijkse leven. Langs deze weg ontmoeten we de paradox van de onmacht van de macht en doe ik suggesties voor een groter gewaarzijn van de gevolgen van de privilege verschillen tussen mannen en vrouwen. (1998, en nog steeds actueel)

Akkoord, zingeving hoort bij het spirituele gebied. Maar daarmee is het probleem nog niet opgelost, want wat is spiritualiteit? Zingevingsvragen benoemen als spirituele vragen is een synoniem voorstellen zonder uitleg van de inhoud. De term spiritualiteit is de laatste decennia een van de meest gebruikte containerbegrippen geworden, die allerhande stromingen omvat die grotendeels beloven dat als je hun perspectief, technieken of middelen gebruikt je zeker gelukkig, gezond en succesvol zult worden.

Het doel van meditatie is van oudsher het realiseren van de natuur of essentie van onze geest, door het trainen van onze geest. Als we ervan uitgaan dat wij - of beter gezegd ons bewustzijn - in essentie waarneming is, dan is de natuur van de geest datgene dat waarneemt, en niet het waargenomene. Het doel is ons te bevrijden van ons samenvallen met het waargenomene - van zintuiglijke informatie tot onze gedachten - tot hetgeen waarneemt.

We leren vooral de kennis van anderen te reproduceren zonder verdieping en reflectie. Ik durf hier wel de stelling aan dat we niet zo goed toegerust zijn om aan ons eigen leven zin te geven, en er vervolgens ook zin in te hebben (die hangen erg nauw samen).

Ontwikkeling is, naast Bewustzijn, voor mij een van de meest fascinerende aspecten van het leven. Zonder ontwikkeling zouden wij - en het universum - er niet zijn, we hadden ons niet kunnen aanpassen aan de constant veranderende omstandigheden. Meestal staan we er niet bij stil omdat veel omstandigheden redelijk stabiel lijken, maar alles is aan verandering onderhevig. Maar niet alle verandering is ontwikkeling in de zin van groei en verbetering.

Onvermijdelijk komen we in ons leven terecht in lijnen van ontwikkeling. Tot onze volwassenheid gaat dat min of meer vanzelf, daarna vraagt ontwikkeling de nodige inspanning. We kennen verschillende gebieden van ontwikkeling zoals emotioneel, intellectueel, relationeel sociaal, professioneel, maatschappelijk, en ook spiritueel. Deze laatste is waarschijnlijk de meest weerbarstige.Dat komt niet alleen door ‘valse profeten’ – spirituele leraren die niet praktiseren wat ze prediken (zoals gebrek aan integriteit en misbruik), of te weinig kennis en ervaring hebben – maar vooral ook door onze eigen onwetendheid.

Het probleem ontstaat op het moment dat we ons niet meer realiseren dat onze fantasieën een virtuele mogelijkheid is en ze letterlijk en causaal gaan nemen. We menen dan dat denken eraan alleen voldoende is om het te manifesteren, tot bestaan te brengen. We dichten ons dan een almacht toe die stamt uit onze kindertijd, waarin onze verwondering en verbeelding (maar ook onze onmacht) op hun hoogtepunt waren.