Blog van Ramo de Boer

De dagelijkse betekenis van het begrip perspectief is vooral visueel - de plek waarop we staan en van waaruit we kijken bepaalt ons perspectief, van wat we kunnen zien. Dat is niet alleen letterlijk zo - wat je niet kunt zien omdat er iets voor staat of te ver weg is - maar ook figuurlijk, zoals van een persoon in een roman of de visie van een politieke partij. Wat me altijd gefascineerd heeft is dat twee mensen in dezelfde omgeving - fysiek of relationeel - nooit hetzelfde zien. Hun perspectief is nooit helemaal hetzelfde, zowel letterlijk als figuurlijk. Op zich is dat geen probleem, ware het niet dat we geneigd zijn ons eigen perspectief nogal serieus te nemen of, nog lastiger, als enig juiste te zien.

Vraag je je ook wel eens af of je persoonlijke ontwikkeling wel de goede kant opgaat? Of überhaupt wel duidelijk richting heeft? Of dat er wel voldoende vaart in zit? En hoe bepaal je dat eigenlijk? We kunnen lang in de illusie leven dat we meer dan genoeg tijd en mogelijkheden hebben, maar eigenlijk we weten wel dat dat niet zo is. Onze tijd en mogelijkheden zijn absoluut beperkt, hoe positief we ook denken.

In de 3e Existentiële Fase kunnen we de ontwikkelingsvraag omschrijven als: Hoe bevrijd ik mij van de beperkingen van mijn Rationele zelf - van mijn gebondenheid aan, en automatische interactie met de doorlopende stroom van zintuiglijke indrukken en babbelende gedachten? Of anders gezegd, van het diep gewortelde geloof dat ik een onafhankelijk, afgescheiden en op zichzelf staand individu ben.

Rusten in Aandacht De 4e Realisatie Fase heet zo omdat we in deze Fase komen van glimpen, korte momenten en langere perioden tot de stabiele realisatie of verwezenlijking van de natuur van onze geest. In woorden lastig te vatten, deze pure, woordeloze, conceptloze staat van zijn. Essentieel is het inzicht dat deze staat altijd al aanwezig was, het is niet iets dat wij fabriceren of teweegbrengen door onze beoefeningen in de eerdere Fasen.

Om onszelf te kunnen bevrijden uit onze structureel afgeleide geest is er een of andere vorm van overstijging nodig van wie we (menen te) zijn om te komen tot een volledige omvatting (bewuste alerte aanwezigheid zonder enige reactiviteit). In vele spirituele en religieuze stromingen wordt overgave gezien als een van de meest werkzame technieken. Er zijn verschillende vormen, maar een veel voorkomende is overgave aan een leraar, leider of anderszins charismatische en inspirerende figuur.

Dit is een spontane essentiële beschrijving van het Spirituele Pad van Realisatie zoals zich dat in ons leven gestalte kan geven.

In de constante moeilijk waar te nemen beïnvloeding, van reclame tot nepnieuws, liggen de diepere oorzaken voor vele problemen in ons samenleven. Een goede start zou zijn als we ons onderwijs wat meer aan zouden passen aan de emotionele- en psychologische mogelijkheden en onze kinderen niet alleen leren zich cognitief en rationeel in de ratrace te kunnen werpen. En ze al helemaal niet conditioneren om maar een beperkte levensvisie te omarmen, voordat ze zich er zelf een perspectief op kunnen ontwikkelen.

De Eenvoud van Perfectie is de gelijktijdige uiting en beoefening van Eenvoud. En die is Perfect zoals het is. In eenvoud is begrenzing ruimte gevend en niet ruimte beperkend. Ervaar je ruimte beperking dan is het niet de eenvoud van perfectie, of het nu in je werk, relaties of anderszins is. Dan is het tijd om er aandacht aan te geven.

Stress is een autonome reactie om onszelf te verdedigen, maar waartegen?* Tegen te hoge verwachtingen. Als we het hele mechanisme van prikkel tot reactiviteit (reflex tot zelfbescherming) volgen dan zien we meteen dat we heel snel in een vicieuze cirkel terechtkomen, of zoals de Engelsen het zo mooi verwoorden, de selffulfilling prophecy.