Blog van Ramo de Boer

Vraag je je ook wel eens af of je persoonlijke ontwikkeling wel de goede kant opgaat? Of überhaupt wel duidelijk richting heeft? Of dat er wel voldoende vaart in zit? En hoe bepaal je dat eigenlijk? We kunnen lang in de illusie leven dat we meer dan genoeg tijd en mogelijkheden hebben, maar eigenlijk we weten wel dat dat niet zo is. Onze tijd en mogelijkheden zijn absoluut beperkt, hoe positief we ook denken.

In de 3e Existentiële Fase kunnen we de ontwikkelingsvraag omschrijven als: Hoe bevrijd ik mij van de beperkingen van mijn Rationele zelf - van mijn gebondenheid aan, en automatische interactie met de doorlopende stroom van zintuiglijke indrukken en babbelende gedachten? Of anders gezegd, van het diep gewortelde geloof dat ik een onafhankelijk, afgescheiden en op zichzelf staand individu ben.

Rusten in Aandacht De 4e Realisatie Fase heet zo omdat we in deze Fase komen van glimpen, korte momenten en langere perioden tot de stabiele realisatie of verwezenlijking van de natuur van onze geest. In woorden lastig te vatten, deze pure, woordeloze, conceptloze staat van zijn. Essentieel is het inzicht dat deze staat altijd al aanwezig was, het is niet iets dat wij fabriceren of teweegbrengen door onze beoefeningen in de eerdere Fasen.

Om onszelf te kunnen bevrijden uit onze structureel afgeleide geest is er een of andere vorm van overstijging nodig van wie we (menen te) zijn om te komen tot een volledige omvatting (bewuste alerte aanwezigheid zonder enige reactiviteit). In vele spirituele en religieuze stromingen wordt overgave gezien als een van de meest werkzame technieken. Er zijn verschillende vormen, maar een veel voorkomende is overgave aan een leraar, leider of anderszins charismatische en inspirerende figuur.

Een Is Een is een spontane essentiële beschrijving van het Spirituele Pad van Realisatie zoals zich dat in ons leven gestalte kan geven.

In de constante moeilijk waar te nemen beïnvloeding, van reclame tot nepnieuws, liggen de diepere oorzaken voor vele problemen in ons samenleven. Een goede start zou zijn als we ons onderwijs wat meer aan zouden passen aan de emotionele- en psychologische mogelijkheden en onze kinderen niet alleen leren zich cognitief en rationeel in de ratrace te kunnen werpen. En ze al helemaal niet conditioneren om maar een beperkte levensvisie te omarmen, voordat ze zich er zelf een perspectief op kunnen ontwikkelen.

De Eenvoud van Perfectie is de gelijktijdige uiting en beoefening van Eenvoud. En die is Perfect zoals het is. In eenvoud is begrenzing ruimte gevend en niet ruimte beperkend. Ervaar je ruimte beperking dan is het niet de eenvoud van perfectie, of het nu in je werk, relaties of anderszins is. Dan is het tijd om er aandacht aan te geven.

Stress is een autonome reactie om onszelf te verdedigen, maar waartegen?* Tegen te hoge verwachtingen. Als we het hele mechanisme van prikkel tot reactiviteit (reflex tot zelfbescherming) volgen dan zien we meteen dat we heel snel in een vicieuze cirkel terechtkomen, of zoals de Engelsen het zo mooi verwoorden, de selffulfilling prophecy.

De meeste mensen hebben helaas weinig of geen gewaarzijn van hun eigen gedrag en de bijdrage daarvan in de concrete resultaten in hun leven. Veel populairder is om anderen en omstandigheden te zien als de oorzaak van onze ervaring of reactie. Hoe voor de hand liggend ook - we ervaren altijd te weinig invloed in ons leven - die attitude is erg problematisch.

In mijn therapieopleidingen kwam vaak voorbij dat de meest belangrijke factor voor werkzaamheid van de therapeutische relatie de kwaliteit van die relatie is. Denk aan 'je gehoord, gezien en serieus genomen voelen' door je behandelaar. Dit is de basis zoals we die ook nodig hebben in andere relaties. Deze specifieke voorwaarde voor de therapeutische relatie maakt het mogelijk om interventies te maken die in een andere relatie makkelijk tot wrijving kunnen leiden.